Kendi canavarlarını yaratmak

Potansiyel öfke başlıklı yazıma eleştirisel yaklaşan okurlarıma hak vermiyor değilim.
“Yumruk atan affedilir mi?”
“Affetmek yeni şiddetlere kapı aralamaz mı?”
“Suçlu ile suçsuz aynı terazinin kefelerinde nasıl tartılabilir ki?”
Dostlarım haklı…
Ancak yumruk yiyenle yumruk atanın felsefesi farklı. Yaşama dair düşünceleri arasında dağlar var.
Şiddetin şiddet doğuracağı gerçeğini hayat tecrübelerinden biliyoruz.
Barış ve kardeşlik yanlılarıyla kavga ve gerilim yanlılarının duruşu ve insana olan yaklaşımlarını değerlendirenler çağdaşlık ve ilkellik olgusunu tahlil edebiliyorlar.
O halde bırakalım da kendi canavarlarını yaratanlar günün birinde o yarattıkları canavarların pençesinde yok olup gitsinler.
Boşuna söylenmemiştir:
“Rüzgâr ekenler bir gün mutlaka fırtına biçer.” Sözü.
“Hüloğğğ!” İnsan tipini ve karakterini yaratan toplumların önderlerinin çağdaş dünyaya düşen gölgeleri karanlık, iğrendiren ve utandıran gölgedir. Onlarla yarışmak demek karanlıkları kaldırmak yerine koyulaştırmak demektir.
Yolu sevgiden ve barıştan yana olanların Kılıçdaroğlu gibi naif bir lidere yapılan saldırının içindeki düzenbazlığı hissedebilecek sezgi gücüne sahiptir. Ve göreceksiniz ki o naif insan kendisine yumruk atacak kadar ruhunu yitirmiş bir delikanlıyı:
“Bebeğimi affetsin, onun adına ben özür diliyorum.” Diyen annesi adına affedecektir.
Ancak affetmeyeceği tek şey lümpen (sefil) bir yurttaşı şiddet makinesine dönüştürmek için mesai harcayan perde arkasındakiler, bu ülkenin insanının yüreğine kavga tohumu ekenlerdir.
Onlar affedilmez!
Ve demokrasiden, barıştan yana olan Türkiye onları bir gün ama bir gün mutlaka lanetleyecek, bizler ise Yunus Emre’yi her dem:
”Ben gelmedim dava için, benim işim sevi için
Dost'un evi gönüllerdir, gönüller yapmaya geldim” Dizeleriyle hatırlamaya devam edeceğiz.