Bir soluk huzur

Anacığımın sabrı tükenip de biz yedi evladına kızdığı zaman:

“Sizde evladınızdan çekin!” Derdi.

Ne beter bedduaymış o!

Yine bunaldığında kendince söylenir:

“İnsan ana, baba olacağına taş olsaymış!” Yakınmasında bulunurdu.

Galiba hayatın en dik yokuşları insanın evlatlarıymış.

Her şey öteleyebiliyor, kendinizden taviz verebiliyorsunuz ama çocuklarınız söz konusu oldu mu akan sular duruyor, yoktan var etmenin olağanüstü çabasına girişiyorsunuz.

Şükür beter evlatlara çatmadık…

Ya beter evlatları olanlar?

Gerçekten onlar için tek sığınaklarımız hayır ve dualarımızdır.

Ve ideal olan saygı ve sevgiyle yoğrulmuş, tek vücut olabilmiş aile yapısıdır. Bir de bu yapının içinde bir solukluk huzur varsa; insana hayatın yokuşları da, dönemeçleri de vız gelir tırıs gider.

Bir toplumun sağlıklı olması bireyin içinde bulunduğu mutlu çekirdek aile topluluğudur. Her aile içinde kenetlenmiş bireyler kaçınılmaz olarak mutluluğu getirir.

Bazen eksilmeler olabilir. Anne ya da baba eksikliği yaşanabilir. Ancak bireylerin temel dayanaklarında özveri bilinci ile bağlılık duygusu varsa ailenin sürekliliği devam eder. Eksiklikler acı verse de, kanatsa da çizilen yol haritasındaki yürüyüş devam eder.

Bazen etrafımda çok şey isteyen insanlara tanık oluyorum. Para, yazlık ev, araba, her şeyin daha çoğu v.s. v.s.

Bence hayata karşı koymanın odak noktasındaki tek dilek; önce sağlık ve dirilik sonra da bir soluk huzur olmalıdır.