Küfür Saçılımı

Spor sayfalarında küfür tartışılıyor.

Beşiktaş Kulübü’nün Başkanı Demirören İnönü’de Çarşı’nın görüntülerini polise verdi ve kendisine küfür edenlerin yakalanmasını istedi ve bu şikayetten sonra 14 taraftar savcılığa götürüldü.

Siyah, beyazlı yönetimde bu tutum devam eder mi?

Şunu demek istiyorum: Mesela, bundan böyle hakeme tepkisini göstermek için sahanın ortasına kadar koşup gelen taraftarlarını korumak için takımın menajerini görevlendirmeyecekler hatta kendi elleriyle polise teslim edecekler diyebilir miyiz?

Mesela, bir yıl önce başka takıma transfer olan eski oyuncularına bütün maç ana, avrat küfür edenleri, hatta koridorda aynı oyuncuya saldıran otopark sorumlularını, gene görüntüleriyle birlikte güvenlik kuvvetlerine vereceklerine inanabilir miyiz?

Örnek çok, uzatmaya gerek yok. Çünkü bu satırları okudukça kartalların homurdandığını hissediyorum.

Sakın yanlış anlaşılmasın, hedefim Beşiktaş değil.

Futbolda tüm kulüp yönetimleri, federasyonlar ve hatta medya, iki yüzlü davrandılar konu sporda küfür, barış olduğunda.

Bir tane istisna bulamazsınız.

Günün esen rüzgarına göre köşe tuttular ya da kalplerindeki renkler beyinlerine hep hakim oldu, hiç özgür ve tarafsız yazamadılar, bakamadılar.

Yıllardır tekrar ediyorum, bu çirkin görüntüler ve tezahüratlar biter ancak önce Şeref Tribünü’nde, protokolde ve basına ayrılan alanda yer tutanlar bu konuda kararlı olacak ve bir gün böyle, başka gün öyle davranmayacaklar.

Ben yeşil sahalarda tüm bölümlerde oturdum.

Açık tribünden, Kapalı’ya, Loca’ya sonra Türkiye’nin tek Avrupa Kupalı takımında yönetime ve futbol şubesinde sorumlu konumuna geldim, ucundan da izin verildiği sürece basın takılıyorum.

Konuşmaya hem hakkım hem haddim, hem bilgim var..Hem içeriyi, hem de dışarıyı biliyorum.

Şimdi herkesi gösteri yapmaya değil dürüst olmaya çağırıyorum ve spor sayfalarından köşelere kadar uzanan tartışmaya, Bay Ercan Saatçi’nin ve takım yoldaşı, ses sanatçısıyla birlikte yayımlanan küfür görüntülerine geçiyorum.

Öncelikle Saatçi’nin Galatasaray’a bu kadar çirkin küfürler etmesine hiç şaşırmadım. Yanındaki arkadaşı tanımam, onun için yorum yapmıyorum. Temiz bir adama benziyor

Zaten hemen özür diledi ve öyle mazeretler de uydurmadı, kıvırmadan “pardon” demesini bildi.

Saatçi de konu saklanamaz boyutlara gelince suçu kabullendi ama önce medyada takım renkleriyle öne çıkan kim varsa onlara dönüp “Siz hiç küfür etmediniz m?” diye sordu sonra da, bu çekimin yapıldığı yeri ve zamanı yok sayıp,“Bu benim özel hayatım” dedi.

Sevgili Saatçi’ye buradan seslenmek istiyorum.

Ben senin özrünü kabul ediyorum. Düştüğün bu duruma üzüldüm dersem yalan söylerim ama lütfen, madem özür diledin, konuyu uzatma ve sus, eğer birileri seni savunmak için bir, iki satır yazacak, söyleyecekse, onlara köşenden davet çıkarma çünkü durumunu daha da zora sokuyorsun.

Hürriyet’teki görevin konusunda ben yorum yapmak istemem, eğer yönetimin seni başarılı görüyorsa, devam et ama sakın birileri kelleni istiyor diye görevi bırakma, bu ülkede bırakıp gitmesi gerektiği halde onuruyla istifa edecek, koltuğu bırakacak kaç adam var ki senden böyle bir delikanlılık bekleyelim?

Şimdi içinizde büyüyen soruya da cevap verelim ve bu pazar noktayı koyalım.

Evet, ben de maçlarda tribünde küfür ettim. Geçmiş yıllarda, evimde televizyon karşısında kayda alınmış olsam, oldukça ses getiren bir kaset ortaya çıkardı. Okul yıllarıma dönersek, karşı takım taraftarına taş attığımız ve sopa salladığımız, hatta arka cebimizde bıçakla maça gittiğimiz günler olmuş olabilir. Uzatmaya gerek yok, ben de öyle ak, pak biri değildim, ama öyle kronik futbol manyağı olduğum da söylenemezdi. Tedaviyi (!) kabul ettim, kendimle hesaplaştım ve artık sadece iyi bir taraftar, futbola gönülden bağlı bir spor meraklısı olmaya çalışıyorum. Yorumlara ve açıklamalara sinirlenmemeyi, gülmeyi öğrendim takımımla sevinip, onlarla üzülüyorum ama insan olmaktan taviz vermiyorum ve sakin bir şekilde önümüzdeki haftaya bakmayı beceriyorum. Siz de deneyin…

SABAH AKDENİZ’DEN ALINMIŞTIR