Standart Hayatlar..

Standart yaşıyoruz. Evet evet.. Hepimiz standart bir hayatı yaşıyoruz. Ezberimizi bozmaya, bardağın dolu/boş tarafını bırakıp bardak dışındaki “sabır taşması” ile  ilgilenmiyoruz. Sembollerle yaşıyoruz, MSN’den gönderdiğimiz suratlardaki ifadelere kadar indi iletişim becerimiz. İlkel ve standart yaşıyoruz. Paylaştığımız facebook’taki standart videolar. Birbirimizin başarılarını, akıl ve ruh sağlığını, maddi manevi durumları twitter’dan takip ediyoruz. Cep telefonlarımıza gelen standart mesajlardan öğreniyoruz memleketi, sesli harfleri bile kullanmadan yani ses bile çıkarmadan mesajlaşıyoruz.
Sabah programlarında cinayetler konuşuluyor, “cemiyet haberleri” koca koca adamlar tarafından katil, mağdur, nerdeyse ceset bir arada tartışıyoruz. Şarkıcısı türkücüsü kokain, biz memleket derdini çekiyoruz içimize!
Seyrediyoruz. Başka kanala çevirince de grizudan ölen maden işcilerinden “teğet” geçiyoruz. Tekel işcileri sokaklarda hak diyor, adalet diyor, ekmek diyor, biz de “üzülüyoruz”. Standart tepkilerle yaşıyoruz. Yolda yürürken biri omzumuza çarpsa muhtemelen standart bir tepkiyle münakaşa ederiz. Asansörde karşılaştığımız birine günaydın dememek için ya telefonla ilgilenir yada ceplerimiz karıştırırız. Memleketi birileri karıştırır görmezden geliriz. Her sabah güneş ufuktan doğar, biz sırtımızı ısıtmak için batıya döneriz. Laik gibi davranır, beynimizin en dip karanlık yerlerinde irtica oyunlarına karşı “vesayet” tartışması ile kendimizi kandırırız. Haklı bulduğumuz konular bile standart. Cumhuriyet, demokrasi, hak ve adalet bile standart. Okul dönemlerinden kalan üniformaları çıkarıp atamadık kafalarımızdan, atamıyoruz. Nerde bir asker görsek “darbe ne zaman” sorardık. Şimdi bir partili görünce “balyozu, ergenekonu” soruyoruz, “darbe artık kalktı” diye şükrediyoruz debelenirken günlük hayatın estergon kalesinde. Borsa, mahalle kedisinin aç kalmasıyla bile tepe taklak olurken, iç borç dış borç, tamtakır gidiyoruz ama hala ümit doluyuz! Hadi krizden geçtik, demokrasi ve özgürlükten ikmale kaldık, üzülmüyoruz.
Standart yaşıyoruz.
Askerler, savcılar, hakimler, yargı, yürütme, iktidar, muhalefet herkes “onsekiz çizgisi”nin içinde..
Memleketin gömleği değişiyor diyoruz, gömleği gören yok. Kral çıplak diyoruz, duyan yok.

Demokrasi istiyoz; Al sana balyoz! Hak, Hukuk Adalet, eşitlik istiyoz; Al sana ergenekon! Kardeşce yaşamak istiyoz; Al sana hem balyoz hem ergenekon!

Standart yaşamaktan bıktım. Standart dışı bir şey yaptım bugün.
Birazdan beni almaya gelecekler, sakın üzülme, ben bakarım çaresine. Nasılsa bitecek bir gün bu çile. Batsın bu dünya demeyeceğiz, Nazım Hikmet’in şiirindeki umutla bakacağız yarına. Standart yaşamamak için;
“Güzel günler göreceğiz çocuklar
Motorları maviliklere süreceğiz
Çocuklar inanın, inanın çocuklar
Güzel günler göreceğiz, güneşli günler
Motorları maviliklere süreceğiz”

Hepimiz bugün Ofsayt Osman olalım.. Sadri Alışık’tan Ofsayt Osman isyanı!

“ölecekmiş , ölmesin dedim...bir can kurtulsun dedim...
bütün hayatımda ofsayt dediler, bir işe yaramaz, sümsük dediler.
Varsın gene desinler dedim...
hayatımda bi defacık bi kız sevdim...
onu da kaybedeyim dedim...hayatımda bi kerecik bi şey kazanacak oldum,
onu da kaybedeyim dedim...
tek bi can kurtulsun dedim... çocuğu kurtaracak kadarını aldım,
üst tarafına el sürmedim...fena mı oldu?
Sizler hepiniz , hepiniz , hepiniz hakem olun abiler...
ya bu maç be.. tıpkı bi maç... ama böyle hayat sahasında oynanıyo.
Oyuncuları bizleriz; topumuz da namusumuz, vicdanımız , insanlığımız..

ben , ben osman.. ofsayt osman ...

söyleyin be, allah rızası için söyleyin be gene mi atamadım golü hahh?
bu da mı gol değil be?
gol mü?
bu da mı gol değil be?
bu da mı gol değil?
adaletine insanlığına kurban olayım hakim bey...
bu da mı gol değil?
-hakim : goooooooooooooooooool gol gol gol gol gol goooooooool.”

Son bir söz;

“Derviş Yunus bu sözü
Eğri büğrü söyleme
Seni sığaya çeker
Bir Molla Kasım gelir”

husamettinoguz@gmail.com