Ağlarsa anam ağlar?

Geçip giden Pazar gününün adı KARA PAZAR olara geçti tarihin kalın yaprakları arasına.

Olay saat 15.00 de Dağlıca’da cereyan ettiğinde Konya’da Milli takımın üç skorluk galibiyet sonuçlu maçına akın ediyordu futbolseverler.

Ölüm saati güneşin güneye doğru eğildiği vakitti.

Saat 18.00’de Antalya’da Barış yürüyüşü vardı.

Haberi ilk Reuters Ajansı geçti. Yansız medya aldı önce haberi. Güneydoğu’dan gelen haber ölümcüldü.

Bizim ajanslar da tık yoktu.

Sosyal medyaya yansıdı önce…

Ne kötüdür ölenlerin sayısının kaç olduğu hesabını yapmak, ne kötü!

Her kafadan ses çıkıyordu…

Bir ara 400 rakamı geçti haberler arasından:

“Eyvah!” Çığlıkları atıldı.

Ancak o dört yüz rakamı başka bir rakamdı!

Bütün bir gece haber kanallarını dolaştım…

Sonra kafam asker analarına takıldı.

—Şimdi nasıl haldeler? Nasıl feryatlar ediyorlardır? Sorularına yakalandım. Haber kanallarından biri TSK’nin (Türk Silahlı kuvvetlerinin) İnternet sitesinin kilitlendiğinden söz ediyordu.

Analar… Asker anaları… Tam da o saatlerde bir haber umuduyla yanıp kavruluyorlardı.

Rakamlar çelişkiliydi.

Kimi on beş diyordu, kimi de 16, 17…

Bir de o rakam altüst etmişti kafaları:

“Dört yüz!”

Haber bulanıklığı yaşayan, sansürleşmiş haberlerde ikna olmayan analar şimdi ne beddualar etmişlerdir diye düşündüm. Bir asker anasına sosyal medyadaki köşemden:

—Dua edin! Yalnızca dualara sığının. Diye yazdım.

Körfez Savaşı’nın, Irak ve Afganistan çıkarmalarını canlı ve naklen veren dünya ajansları Dağlıca pususundan net haberler veremiyordu. TSK’nin haber siteleri felç olmuştu.

Analar, asker anaları sessiz gözyaşları akıtıyorlardı yüreklerinin kor alevine.

Ve bir kez daha anladım ki bizim Ülkemizde ağlarsa analar ağlar, gayrisi yalan ağlarmış…