Babalar gibi düşünmek

Ne çok baba var yaşadığımız hayatta.

İskele babasından tutunuz da mafya babasına kadar babalar silsilesi…

Yazar Kemalettin Tuğçu’nun Üvey Baba yapıtı toplumumuzu derinden etkileyen romanlardandı. Öyle olduğu içindir ki içinde dram dolayısıyla gözyaşı olan bir televizyon dizisine bile dönüştürülmüştü.

Babalar hiç kötü olur mu? Olmaz!

Babaları kötü yapan kara düzenlerdir. Kimi ayyaş baba olur, kimi kumarbaz. Ama yüreklerinin derinliği hep babadır.

Mesela ana sözcüğü yasaların tümünü yönlendiren Anayasanın ön sözcüğü olmuştur. Ananın doğal yapısındaki sonsuz esirgeyişindendir bu benzetme.

Bırakmasın, sımsıkı sarılsın diye devletin yanına da baba koymuşuz, devlet baba olmuş.

Devlet baba demişiz korusun ve kollasın diye yurttaşını. Ama çoğunlukla üvey baba çıkmıştır sınıflı toplumlarda devlet. Ve devlet kimin için var sorusunu sordurtmuştur.

Her insanın babasıyla ilgili ölümsüz anıları vardır.

Gün gelip de düşüncelerimle çatışan babamdır; yazmamın ve okumamın yol göstereni. Farklı arayışlara yönelse de düşüncelerimiz, onsuzlukta nasıl bir pusulayı yitirdiğimdir fark ettiğim. Onun içindir ki

“Babasını kaybedince büyüdüğünü anlarmış çocuklar.” Sözü, baba olgusunun somut açıklamasıdır.

Unutamayacağım nasihatlerdendir:

“Düşünmeden konuşmamalı.”

“Konuşacağın her söz senin kimliğinin yansımadır.”

“Her zaman arkadaşlarınla, dostlarınla bir mesafen olmalıdır... Mesafe kapanırsa sırlarını paylaşırsın… Paylaştığın sır artık senin sırrın değildir!”

“Minnet etmeyeceksin. Minnettarlığın gün gelir esaretin olabilir.”

“Yaşadığın sürece Victor Hugo’nun Sefiller romanındaki kahramanları iyi ve kötü yanlarıyla hiç unutma. Gün geldiğinde çocuklarının Michel Zevako’nun Pardayanlar seri romanını okumalarını tavsiye et.”

Hani Mayıs ayının ikinci Pazarı babalar günü ya… Rızkımıza haramı katmayan babamı andım aklımdan geçen bütün bu yazdıklarımla. Özlem, rahmet ve saygıyla...