Dünya adaletsiz çocuk!

Şimdi yaşasaydı, o şiirini haykırarak söylerdi bütün çocukların gözlerinin içine yüreğini sere serpe yayarak.

Kim mi?

Nazım Hikmet!

Hangi çocuklara mı?

Mülteci çocuklarına…

Sokakları yasaklanmış, uçurtması alınmış Güneydoğu çocuklarına…

Kirli bir savaşın içinde kıran kırana bırakılmış asker, polis çocuklarına…

Çocuklarımıza…

Dünyanın dört bir tarafında kan ve revan içinde bırakılmış çocuklara…

Hayatları çalınmış bütün çocuklara…

Hani şu yüzüne tükürmeye cesaret edemediğimiz cellâtların ve siyasi kanlı atraksiyonların baş aktörlerinin inadına!

Naif… Dokunaklı… Duygu dolu sesiyle…

Derdi ki:

DÜNYA ADALETSİZ ÇOCUK

Çıkar boynundan at o ipi çocuk!
Salıncaklar mı yok sana?
Kalk hadi o soğuk betondan,
Yatacak başka yer mi yok sana?
En sevdiklerimi verdim ölüme de;
Ben bu yaşımda gitmenin böylesini görmedim.
Kırılan bir boyun gibi orta yerinden kırıldığını ömrün...
Görmedim Ademoğlunun dalından koparılır gibi koparıldığını...

...ve böylelikle umut etme kabiliyetimizi aldılar elimizden.

Ne diyeyim, dilerim ihtiyacı olan birine gidiyordur bizden aldıkları umut!
Dünya adaletsiz çocuk!
Dünya zorba.

Elbet eşitleneceğiz o gün kıyamda.
Bu kekeme, toz ve duman sözlerimi iyi belle, Bahara kalmaz, gelirim yanına.