'Ele dümdük!'

Karnında konuşanları hiç sevmem. Hele aklındakini ve yüreğindekini söylemek yerine kıvırtan oldu mu çizer giderim üstünü.

Halkımızın:

“Dobra dobra!” Sözü sevdiğim sözlerdendir.

“Harbi ol, gözümün ışığı ol.” Deyimi minnetsiz yaşayanların yaşam ilkesidir.

Bana başka, ona bir başka, ötekisine farklı görüneni dost bilmem.

Anadolu’da doğru sözünü sakınana:

“İçinden hançerli!” Derler.

Yüreğimde ne hançere, ne de usturaya yer vermem.

Ve bütün bunlar, o her zaman savunduğum Mevlana’nın “Ya olduğun gibi ol, ya da göründüğün gibi ol.” Felsefesinin küçük bir özeti gibidir.

Adam gibi düşüncesini orta yere söylemeyip de laf sokuşturanı muteber saymam.

“Yav söylersem gücendiririm.” Sakınması içinde olan insanların yüzde yüz ikiyüzlü insan olduğuna inanırım. Laf taşıyanın kanalizasyonla eş değerde olduğuna inanırım.

Babam olsa haksızı savunmam… Zalimin yanında yer almam…

Bu yüzden kaybettiğim çok olmuştur… Sürülmüş, tırnağımla tırmanarak geldiğim en yukarılardan yuvarlandığım olmuştur. Öyle olsa da ahvalim; pes etmem, eğilmem! Suskunluğumun son noktası isyandır. İsyan ettiğim haklılıklarımda; ne yerdekine, ne de göktekine boyun eğmem.

Hani doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar derler ya… Ne köy dinlerim, ne kasaba, ne kent ve ne de anakent! Dahası… Ne ağa, ne bey, ne de derebey!

Anamın ak sütü gibi olmazsa yürüdüğüm yol, kartallarının geçit vermediği dipsiz uçurumları yeğlerim.

Öyleyim işte!

“Ele dümdük!”

Yazıp çizdiklerimi işine gelmediğini söyleyerek, küfürlere bezeyerek ve hâşâ baykuştan, baykuş sesiyle çemkirerek anlatan ve gözdağı veren soytarılara duyurulur.

Bilesiniz… Sıratı yol eyleyenler Azrailden aman dilemez! Topunuz vız gelir, tırıs gidersiniz!