Gönül gözlü ozan ÂŞIK VEYSEL

“Bu bendeki sevda olmasa

Güzelliğin on para etmez.”

Toprağı severken toprağın ve doğanın uyanışa geçtiği gün yaşama veda eder Âşık Veysel… Günlerden 21 Mart’tır ve Veysel geride unutulmayacak bir özgeçmiş bırakarak göçüp gider yalan dünyadan.

Anadolu insanının yazgısıdır yaşarken ansızın gelen bir hastalığın kurbanı olmak.

Çiçek hastalığı gözlerinden birini almıştır Veysel’in. Sonrada bir diğer kazada sağ gözünü kaybeder. Onu seven babası teselli olsun diye bir saz alıp tutturur elleri arasına. Ve başlar Veysel’in sazla sözü bir araya getirdiği serüven.

Gözleri görmez ama gören gönlü vardır. Kulakları doğanın sonsuz seslerini süzer yüreğinin içine. Tınılar gün gelir doğaçlama dediğimiz Tanrı vergisiyle sazının ve sözünün notalarına dönüşür.

Tabiat anadır feyiz aldığı. Toprak ise anadır Veysel’in ilhamlarına.

“Karnını yardım kazma ilen bel ilen/Yüzünü yırttım tırnak ilen el ilen/Yine beni karşıladı gül ilen/Benim sadık yârim kara topraktır.” Derken gerçek dostunu itiraf eder.

Gerçekçidir…

Yalın dilini gerçekleri söylemek için esirgemez.

“Güzelliğin on para etmez/Bu bendeki sevda olmasa.” Derken ikiyüzlülüğün tuzağına düşmez.

Âşık geleneğinin öncü ozanlarındandır. Köy enstitülerinde saz hocalığı yapar. Anadolu kokan engin yapısını Ahmet Kutsi Tecer 1933 yılında keşfeder. Artık Veysel Âşık edebiyatının son halkalarından biridir ve ünü hızla yurdun dört bir yanına yayılır.

Veysel’in eserlerinde hüzün, sevinç ve mutluluk iç içedir. Umut ise eserlerinde daima yerini korumuştur.

Âşık Veysel Satıroğlu’nun dilden dile dolaşan eserleri ülkenin sanatçılarını da etkiler. Yaşadığı dönemin tüm sanatçıları onun eserlerini albümlerine katmak için yarışır.

Âşık edebiyatının saygın ismi Âşık Veysel 21 Mart 1973 yılında hayattan ayrıldığında geride hiçbir zaman silinmeyecek eserleriyle sonsuza kadar yaşamayı hak etmişti.

Rahmet ve saygıyla anıyor o güzel eserlerinden birinin unutulmayacak sözlerini sunuyorum.

Aldanma cahilin kuru lafına
Kültürsüz insanın kulu yalandır
Hükmetse dünyanın her tarafına
Arzusu hedefi yolu yalandır

Kar suyundan süzen çeşme göl olmaz
Gül dikende biter diken gül olmaz
Diz diz eden her sineğin bal'olmaz
Peteksiz arının balı yalandır

İnsan bir deryadır ilimle mahir
İlimsiz insanın şöhreti zahir
Cahilden iyilik beklenmez ahir
İşleği ameli hali yalandır

Cahil okur amma âlim olamaz
Kamillik ilmini herkes bilemez
Veysel bu sözlerin halka yaramaz
Sonra sana derler deli yalandır