Güldüren adam

Bir zamanlar bizim ülkemizde Gırgır adlı dergi dünya mizah dergileriyle yarışta dünya üçüncüsüydü.

Oğuz Aral ve ekibinin yarattığı sarı siyah sayfalı o dergi bayilere dağıtıldıktan sonra kapış kapış satılırdı.

Derginin sloganı:

“Gırgır giren eve deve girmez.” Olarak belirlenmişti.

Avanak Avni, Muhlis tiplemeleri zaman içinde markalaşmayı başarmış kahramanlar olmuştu.

Ardından birçok mizah dergisi yayınlandı ama hiç biri Gırgır’ın okur oranına ulaşamadı.

Nasrettin Hoca geleneğini yaşatan Aziz Nesin, Rıfat Ilgaz gibi sayısız mizah yazarının hedefi güldürürken düşündürmekti.

Derken sinemamıza yansıdı mizah... Cilalı İbo karakteriyle Feridun Karakaya, Turist Ömer tiplemesiyle Sadri Alışık beyaz perdenin güldüren yüzü oldu.

Ne var ki hiç biri Kemal Sunal gibi tüm zamanların mizah oyuncusu olma unvanını kazanamadı.

Kemal Sunal can suyunu Aziz Nesin, Rıfat Ilgaz gibi müthiş zekâya sahip yazarların yapıtlarından alıyordu.

Köylü, işçi, memur tiplemeleri Kemal Sunal’ın fiziksel görünümüyle ön plana çıkarken, öykülerin içeriğindeki kara mizah toplumsal hayatın aynası işlevini üstleniyordu.

Vahi Öz, İlyas Salman, Müjdat Gezen, Şener Şen, Münür Özkul, Ayşen Gruda ve diğerleri de başarılı performanslar sergiliyorlardı ama Kemal Sunal farklı bir imaj yaratıyordu.

Elinize uzaktan kumanda alıp ulusal ve yerel televizyonlarda dolaştığınızda mutlaka bir iki Kemal Sunal filmine rastlarsınız. Defalarca izlediğiniz filmlerini bir kez daha izlerken sanki ilk kez izlemiş gibi tat almaya devam edersiniz.

Filmleri sade, anlaşılır bir dille anlatılır. Ve karakterlerin birinde mutlaka kendinizden bir şeyler bulursunuz. Saflığı, aldanmışlığı, isyanı, aşkı ve sevdayı da…

O sıradan gibi görünen filmlerin tümünde ince bir alay, derin bir toplumsal eleştiri vardır. Bazen kahkaha atarsınız, bazen yüreğinizde bir hüzün filizlenir. Sizi güldürürken düşündürmek ister. Ve hayatın içindeki kara lekeleri kara mizah olarak yansıtır.

Kemal Sunal bir ekoldü… Ne var ki onun düşünün dediği yerde gülen bir toplum olarak vermeye çalıştığı ince ve derin mesajları algılayamadık. Sonunda da her gün ağlayan garip ve ezik bir topluma dönüştük.

Rahmet ve saygıyla anıyorum.