İnsanlık dersi

Fransız arkadaş, sakın Paris’te teröre kurban gidenler için milli maçtaki saygı duruşunu ıslıkla protesto etmemizi üzerine alınma. Biliyorsun biz Konya’daki milli maçta, Ankara’da teröre kurban giden kendi vatandaşlarımızı da ıslıklamıştık…

Yani bizim sorunumuz seninle değil, insanlıkla!

***

Çanakkale Savaşlarıyla ilgili internette “İnsanlık dersi” başlığıyla şöyle bir hikâye dolaşır...

“Savaşta bir kolu ve bir ayağını kaybeden Fransız Generali Bridges, yurduna döndükten sonra bir savaş hatırasını şöyle anlatır: Fransızlar, Türkler gibi mert bir milletle savaştığınız için daima iftihar edebilirsiniz. Türk ve Fransız askerlerinin süngü süngüye savaşıp ağır kayıplar verdikleri bir günün ardından savaş meydanındaki yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk. Yerde bir Fransız askeri yatıyor, bir Türk askeri de kendi gömleğini yırtmış onun yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu. Tercüman vasıtası ile kendisine:

- Niçin öldürmek istediğin askere yardım ediyorsun? Diye sordum. Mecalsiz haldeki Türk askeri şu karşılığı verdi:

- Bu Fransız yaralanınca cebinden yaşlı bir kadın resmi çıkardı. Bir şeyler söyledi, anlamadım ama herhalde annesi olacaktı. Benim ise kimsem yok. İstedim ki, o kurtulsun, anasının yanına dönsün.

Bu asil ve âlicenap duygu karşısında hüngür hüngür ağlamaya başladım. Tam o sırada, emir subayım Türk askerinin yakasını açtı. O anda gördüğüm manzaradan yanaklarımdan sızan yaşların donduğunu hissettim. Çünkü Türk askerinin göğsünde bizim askerinkinden çok ağır bir süngü yarası vardı ve bu yaraya bir tutam ot tıkamıştı. Az sonra ikisi de öldüler.” (Aynı hikâye TRT’deki bir Çanakkale programında da anlatılmıştı.)

***

Sizi hayal kırıklığına uğratmak istemezdim ama Çanakkale’de savaşan Fransız Ordusunda Bridges isimli bir General yoktu!

Çanakkale’de Bridges soyadını taşıyan tek General, İskoçya doğumlu, Avustralya Anzak kuvvetlerinde Tümgeneral olarak görev yapan William Throsby Bridges’di. O da 18 Mayıs 1915 tarihinde Gelibolu’da bir Türk keskin nişancısı tarafından vurulup, kolu-bacağı sağlam bir şekilde öldürülerek, Avustralya’nın savaşta öldürülen ilk Generali olmuştu. Doğal olarak ülkesine dönüp kimseye savaş anılarını falan da anlatamamıştı!

TRT’de Fransız Generalin anısı diye anlattıkları hikâyede kullanılan fotoğraf da, işte bu Avustralyalı General William Bridges’e aitti!

***

Tüm bunları niye yazıyorum?

Bridges gerçekten Fransız olsaydı, savaş alanında yukarıdaki gibi bir olaya şahit olsaydı, ölmeden yurduna dönüp anılarını anlatarak tüm dünyaya ve Fransız’lara “Türklerin ne kadar mert olduklarını” yaysaydı, biz de bu hikâyeyi internette okuyup, TRT’de dinleyip kendimizle gurur duysaydık, ne iyi olurdu!

Tarihimiz, muhakkak ki mert, şerefli, kahraman, düşmanına bile merhametli, dünyaya örnek olabilecek insanlarımızla dolu…

Ama büyük olasılıkla uydurulmuş bu masaldaki mert Türk askerinin “torunları”, iki gün önceki milli maçta, tüm dünyanın gözü önünde, Paris’teki terör saldırılarında ölen masum Fransızlar için yapılan saygı duruşunu ıslıkladılar ve tekbir sesleriyle protesto ettiler!

Tarihte Fransızlarla 150 yıl savaşmış İngilizler ise, Londra’yı ve Wembley stadyumunu Fransız Bayrağının renkleriyle ışıklandırıp, İngiltere-Fransa milli maçı öncesinde hep bir ağızdan Fransız Milli Marşı’nı söylediler!

***

Türk insanı bir karar vermek zorunda…

Kendi ölümcül yarasına ot tıkarken düşmanı Fransız askerinin yarasını sararak “insanlık dersi” veren biri olarak mı anılmak istiyor?

Yoksa terörde ölen masum insanlara bile saygı duymayan, onlar için bir dakika susup oturmayan, tekbir getirerek ıslıklayan, yaralara tuz basan “insanlık utancı” olarak mı?

***

Unutmayın; Bir deli kuyuya taş atar, bin akıllı çıkarmak için dövünür…

Çakma hikâyelerle “İnsanlık dersi” vermeye kalkarsanız…

Bir gün takkeniz düşer, keliniz görünür!