Korkak bir halk ezilmeye mahkûmdur

Cumhuriyetin tüm kazanımlarını birer birer haraç mezat satıp savdılar…

Özelleştirme adı altında yürütülen dönüştürme ve paylaşımdan yandaşlar nemalandı. Halka bırakılan ise din kardeşiyiz masalları oldu.

Sesini duyurmak isteyen direnen gençliğin payına biber gazı, cop, orantısız dayak düştü.

Özelleştirmeden sağlanan gelir yavaş yavaş eriyince de takke düştü kel göründü.

Anadolu’nun uçsuz bucaksız meraları dururken el yurdundan saman bile getirir olduk.

Ekonominin “e” sinden bir haber olanlar dövizden, faizden söz eder oldu. Onlar konuştukça döviz fırladı, altın piyasası altüst oldu.

Nasılsa parlamentoda çoğunluk bizde rehavetine kapılanlar ipin ucunu kaçırdı. Kuklalar konuldu siyaset sahnesine. Kem küm politikası egemen oldu ülkenin istikbaline.

Yavaşça diz dövme sürecine giriyoruz.

İşsizlik diz boyu. Üniversitelerden mezun olan gençler bir kesere sap olamamanın ezikliği içindeler.

Çalışan kesim, çalışıp da emekli olanlar bütçeye yansıtılan milli gelirden emeklerinin karşılığını alamadıkları için yürek yangını yaşıyorlar.

Polis devleti hükümranlığının eli kulağında… Yasalaştığı an özgürlükler de yerle yeksan olacak.

Peki, tüm bunların suçlusu, sorumlusu kim?

Dilerseniz onu da Nazım Hikmet’in o müthiş şiiri içinde arayalım.

akrep gibisin kardeşim,
korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.
serçe gibisin kardeşim,
serçenin telaşı içindesin.
midye gibisin kardeşim,
midye gibi kapalı, rahat.
ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim.
bir değil,
beş değil,
yüz milyonlarlasın maalesef.
koyun gibisin kardeşim,
gocuklu celep kaldırınca sopasını
sürüye katılıverirsin hemen
ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye.
dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
hani şu derya içre olup
deryayı bilmeyen balıktan da tuhaf.
ve bu dünyada, bu zulüm
senin sayende.
ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin,
demeğe de dilim varmıyor ama
kabahatin çoğu senin, canım kardeşim!