Sanatçının ölümü

Sanatçı demek yaratıcı, biçimleyici, yön verici demek…

Dünden bugüne iki sanatçı türünü tanıdı dünya halkları.

Birincisi saraydan, egemenden, hegemonyadan, varsıldan yana olan sanatçılar.

Düzende yaşanan yanlışlar bu türdeki sanatçıları etkilemez. Hedefleri daha fazla kazanmak ve kazanırken ünlerini kalıcı tutmaya çalışmaktır.

İkincisi halktan yana…

Halk gibi yaşayan… Halkıyla gülen ve halkıyla ağlayan… Halkının sorunlarını sanatın etkin gücünde yansıtan bu sanatçılar yoksullaşabilir, maddi sıkıntılar içinde kıvranabilirler. Ama asla haksızlığın ve zalimliliğin öncülerinin borazanlığını yapmazlar. Onlar için en utanç kaynağı tavır:

“Aman efendim, tamam efendim.” Tavrıdır.

Eğilmezler, bükülmezler, sanatsal yetkinliklerini haraç mezat satmazlar.

Öyle oldukları içindir ki ölümsüzdürler. İsimleri hiçbir zaman unutulmaz, yapıtlarıyla yaşamaya devam ederler.

Ötekileri biliyorsunuz.

Halk onlar için:

“Kemik yalayıcıları.” Tabirini kullanır.

Saray çevrelerindeki şakşakların ötesinde kulaktan kulağa fısıldayan gerçek adları:

“Soytarılar, şaklabanlar.” Olarak konuşulur.

Nemaları egemenlerin artıkları, cilalanmış payeleridir.

Balon gibidirler.

Şişirildikçe şişerler ama mutlaka patlarlar.

Aynalara:

“Söyle bana benden güzeli var mı?” Diye soran çirkin prenses gibidirler. Yalancı aynaları pembe ışıklar yansıtsa da halkın gönül aynasındaki değerleri:

“Metelik etmez.” Kavramından öteye geçmez.

Gün gelir bir varmış bir yokmuş olurlar.