Sümer Tilmaç'ın ardından

Sümer ağabey dünyanın en tatlı insanlarındandı. Alçak gönüllü ama mesleğini kılı kırk yaran bir titizlikle sürdürürdü.

Eski tüfek arkadaşlar yıllar önce İstanbul’da KORİDOR adlı bir sinema dergisi çıkarmaya başlamışlardı.

“Antalya’daki haberler senden.”Dediklerinde Konyaaltı Caddesinde denize nazır güzel bir restorandın ortaklarından olan Sümer ağabeyi aradım.

“Gel falanca saatte bekliyorum. Ama öyle kıytırık röportaj yok Şahin gözüyle tamam mı?”Dedi. Eh Sümer abi bu, testiyi kırmadan tokadı önden patlatmıştı.

Sözleştiğimiz tarihte ve saatte buluştuk.

Bir ayağı İstanbul’da bir ayağı Antalya’daydı. İşlettiği restorandı mesleğindeki olası işsizlik cilvesine karşı bir stepne olarak düşünmüş.

“Sanatçı olmak kolay değil. Hele ülkemizde. Temeli tiyatro olan sanatçılar öyle kolay rol beğenmezler. Seçicidirler. Ne var ki şu hayat kavgası yok mu bazen insanı öyle kapanlara kıstırır ki bir de bakmışsın en kelli felli sanatçı ya bir avantür filmde ya da civciv çıkacak kuş çıkacak içerikli bir filmde bulur kendini. Allah’tan aklı başında sanatçı arkadaşlarımız sinemadan kazandıklarını koltuk sayısı az da olsa özel tiyatrolar açarak kriz anlarında can simidi oluyorlar.”

Sinema festivalleriyle ilgili görüşleri de önemliydi.

“Türk sinemasına Pazar arayışında müthiş yardımcı oluyorlar. Özellikle ödül kazanan filmler yurt dışına açılma olanağı buluyor. Bu da sinemadaki ekmeği büyütüyor.”

Restoran işletmesiyle ilgili düşüncelerinde de yalın yanıtlar vermişti.

“İstanbul dünyanın en güzel kenti… Hem ekmeğimizin de şehri. Ancak yoran ve yıpratan temposu var. Antalya hem nefes aldırıyor hem de ticarete yönelik adım atabilir miyim soruma ciddi yanıtlar veriyor.”

Sümer ağabeyi kaybettik.

Güler yüzlülüğü, içtenliği, sanatçı kimliğiyle, mesleğine duyduğu saygısıyla güzel bir insandı.

Emek verdiği sanatından geriye kalan eserleriyle hep yaşayacak.

Rahmet ve saygıyla anıyorum.