Zümrüdü Anka Kuşu

Dedi ki yanı başımdaki yolcu arkadaş derin bir of çekip:

"ZÜMRÜDÜ ANKA KUŞU KADAR BİLE OLAMIYORUZ. O HER DAİM KENDİ KÜLLERİNDEN YENİDEN DOĞABİLİYOR. BİZ İSE DERİN UYKULARDAN UYANIP YARI ÖLÜ HALİMİZDEN KURTULAMIYORUZ."

Sonra yüzüme baktı. Belli ki yanıt bekliyordu.

Gülümsedim:

-HE VALLAH! Dedim sadece.

Yetersiz bulmuş ki yanıtımı, bozuk bir sesle:

"O HALDE ÖNCE SEN SİL ŞU ÇAPAĞI KİRPİKLERİNİN UCUNDAN." Dedi.

Cebindeki buruşuk dergiyi çıkarıp sayfalarını çevirirken fısıltıyla:

"YİNE DE GÜZEL CEVAPTI... BUNA DA EYVALLAH!" dedi.

Gecenin içinden bir ışık huzmesi gibi parıldayarak geçen uzun yol otobüsümüzün camına alnımı dayayıp, uzak tepelerin üzerinden hiç peşimizi bırakmayan ayı seyrederken, of çeken yol arkadaşım, sayfalarını çevirdiği dergiden Suriye sınırındaki askeri hareketlilikle ilgili bir köşe yazısını okuyordu.