Ah benim Türkiye'm!

Siz hiç yılsonları mezuniyet veren üniversitelerin mezuniyet günlerinde bulundunuz mu?

Ben bulundum.

Üzerlerinde üniformaları, kepleri ve yüzlerce mezun olan gençler.

Coşkulu, umutlu, sevinç yumağına dönüşmüş.

Onları izlerken aklımdan şöyle geçti:

-Güzel de peki bunlara iş olanağı var mı?

İşte bu sorudur Türkiye’nin gündeminde olması gereken.

Çünkü ülkemizdeki eğitim soyut bir eğitimdir.

“Eğitim üretim için.”Temel ilkesinden uzaktır.

Durum böyle olunca yurdun dört bir tarafına serpiştirilmiş üniversitelerin fakültelerinden mezun olanlar, iş alanlarında istihdam edilmeleri yerine her yıl çığ gibi büyüyen işsizlik ordusuna dâhil ediliyorlar.

Kendi insanımızın işsizlik cehennemime yuvarlandığı günümüzde Suriye iç savaş koşullarının yarattığı sonuç yüzünden ülkemize yerleşen Suriyeli mülteciler(sığınmacılar) hem milli gelir bütçesinden pay alırken, hem de ucuz iş gücü denilerek özel işletmelerde çalıştırılıp kendi yurdumuzun gençlerinin iş alanı haklarını da ellerinden alıyorlar.

Bugün Antalya’da markalaşmış ismi olan özel bir sektör kuruluşunda çalışan gençlerin yirmisinden onunun Suriyeli olduğunu söylersem sakın şaşırmayın. Bu durum işletmeciye ucuz emeği sağlama fırsatı verirken; ne yazık ki işsiz gençlerimizin rızık kapılarının da kapanmasına neden olan sosyal bir yara oluyor.

Kısacası bu sallapati gidişatta; aş, iş ve ekmekten gayri arzuları olmayan milyonlarca insanımız; üretim ilişkilerinin düzeltilmemesi halinde sosyal bunalımlar yaşamaya devam edecektir.

Turizmde, tarım sektöründe yaşananlara bir de vurgulamaya çalıştığım mülteci yükünün sıkıntısı yüklendiğinde ortaya çıkan tablo nahoştur.

O hep ve her zaman söylediğim söz bir kez daha bu defa da işsizlik karabasanıyla yükseliyor.

“İnsanı yaşat ki devlet yaşasın!”

Unutulmasın ki yanlış dönen çarkların nihai noktası büyük arızalardır. Bu arızaların sosyal hayattaki yüzüne de toplumsal bunalım diyoruz. Toplumun sorunlarına sahip çıkılmalıdır.